Η Αλαζονεία στην Εξουσία

Τα τελευταία δύο χρόνια στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου, επαναλαμβάνονται σε μόνιμη βάση συγκεκριμένα και καθόλου μεμονωμένα στιγμιότυπα. Σκηνές τόσο συνήθεις πλέον που αναπόφευκτα προκύπτουν αβίαστα συμπεράσματα.

Επικεφαλής παρατάξεων και σύμβουλοι της αντιπολίτευσης κάνουν αυτό που οφείλουν από τη θέση τους. Να ελέγχουν τις πράξεις της Δημοτικής Αρχής, να ζητούν διευκρινήσεις, να καταθέτουν τις απόψεις και τις διαφωνίες τους για συγκεκριμένες ενέργειες. 

Αν το κάνουν με πληρότητα επιχειρημάτων και σαφήνεια είναι αντικείμενο άλλης συζήτησης. Κάνουν πάντως αυτό για το οποίο εξελέγησαν.

     

Ας επικεντρώσουμε όμως στις απαντήσεις που λαμβάνουν. Ή που δεν λαμβάνουν για την ακρίβεια. Στις περισσότερες των περιπτώσεων κανείς του δεν έλαβε απάντηση στα ερωτήματα που έθεσε. Καμία απάντηση δεν επικέντρωσε στην επιχειρηματολογία που παρουσιάστηκε. Κοινός παρονομαστής όλων των απαντήσεων του Δημάρχου ήταν η προσπάθεια απαξίωσης των προσώπων, η άμεση προσωπική επίθεση , η ρητορική υπερβολή , οι θεατρικές εκρήξεις. Όλα αυτά βέβαια είχαν ως αποτέλεσμα , οι πολίτες τελικά για μια σειρά κρίσιμα θέματα να μην λάβουν ουσιαστικά απαντήσεις , να επικρατήσει στο Δήμο η άσκηση πολιτικής ‘’ εν κρυπτώ ‘’ , χωρίς διαφάνεια , χωρίς έλεγχο.

     Στην πραγματικότητα , αυτό δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να προκαλεί εντύπωση. Ο Γρηγόρης Κωνσταντέλλος ήδη από τη θέση του επικεφαλής της αντιπολίτευσης την περίοδο 2010 – 2014, είχε δώσει δείγματα γραφής. Ήταν φανερό από τότε ότι αισθάνεται άβολα με την κριτική και την προσπερνά, δημιουργώντας όρους αποδόμησης της προσωπικότητας των επικριτών του.

Προσοχή όμως.

Αποδόμηση όχι των απόψεών τους αλλά των ίδιων των προσώπων. Αυτή η δυσανεξία στην κριτική από την ανάληψη των καθηκόντων του στο Δήμο έχει μεταλλαχθεί κιόλας. Εκτός από τις προσωπικές επιθέσεις, στο ρεπερτόριο έχει προστεθεί και η επίδειξη ανωτερότητας. Μόνιμη η επωδός του ιδίου και του περιβάλλοντος του, << Είμαστε ευπρόσδεκτοι σε κάθε καλοπροαίρετη κριτική>> . Μέχρι σήμερα πάντως δεν βρήκε καμία κριτική καλοπροαίρετη , αντίθετα οι πάντες κατακεραυνώνονται ως κακοπροαίρετοι , βαλτοί ή υπηρέτες σκοτεινών συμφερόντων.  

     Αν αυτά περιορίζονταν μόνο στην αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου θα μπορούσαν ίσως να αποδοθούν στην ανάγκη στήριξης του έργου της Δημοτικής Αρχής  απέναντι στην αντιπολίτευση. Αλλά δεν περιορίζονται μόνο εκεί. Τακτικότατες είναι οι επιθέσεις σε εκπροσώπους του Τύπου, πότε νουθεσίες για το τι γράφεται , πότε οργή για τις ανακρίβειες που γράφονται. Ανακρίβειες που τελικά αποδεικνύονται αληθινές ειδήσεις. Δημοσιογράφοι κατηγοριοποιούνται σε φιλικούς και εχθρικούς . Στοχοποιούνται όχι μόνο από τον ίδιο το Δήμαρχο αλλά και από ένα πλήθος επώνυμων και ανώνυμων υποστηρικτών. Είτε μέσω αρθρογραφίας και δημόσιου σχολιασμού από τους σεσημασμένους Ηρακλείδεις είτε από μια στρατιά <<ανώνυμων>> καμικάζι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Πρόσωπα – κομάντο που λειτουργούν με την ανοχή του τουλάχιστον , πυροβολώντας αδιακρίτως όποιους εκφράζουν διαφορετική άποψη. Θα δυσκολευτεί κάποιος να ανακαλέσει στη μνήμη του άλλον πολιτικό της αυτοδιοίκησης που να ελκύει με τόση ευκολία μια τόσο μεγάλη στρατιά ανώνυμων λεγεωνάριων στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.

Θα έπρεπε όλα αυτά να παραξενεύουν; Διόλου θα απαντούσε ο οποιοσδήποτε ενημερωμένος και συνάμα ουδέτερα προσκείμενος πολίτης της περιοχής.

Είναι η αλαζονεία στο DNA του ιδίου και του συστήματος μέρος του οποίου αποτελεί. Είναι η αλαζονεία αυτών που έμαθαν πως η Αρχή του Δήμου ή της περιοχής , τους ανήκει << ελεώ Θεού>>. Είναι οι ίδιοι που δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τη χολή τους όταν το 2010 έχασαν , ανέλπιστα πιστεύουν κιόλας, τη Δημαρχία από υποψήφιο που προέρχονταν από την μικρότερη πληθυσμιακά περιοχή του ενιαίου Δήμου.

Είναι η αλαζονεία που θεωρεί ότι ο ρόλος του Τύπου είναι μόνο για να χειροκροτεί , να λιβανίζει. ¨όχι για να ελέγχει , να ρωτά και να ασκεί κριτική.

Είναι η αλαζονεία που μιλά βάζοντας τη φράση << η μεγάλη πλειοψηφία των δημοτών …>>  , γαντζωμένη στην ισχνή πλειοψηφία των 8 ψήφων του β’ γύρου των εκλογών του 2014. 

Είναι η αλαζονεία που κλείνει τα μάτια στο γεγονός ότι παρά τα όσα συνέβησαν στα δημοτικά πράγματα την περίοδο 2012-2014 , ήρθαν πάλι δεύτεροι στον α’ γύρο των ίδιων εκλογών. Το καμπανάκι είχε χτυπήσει και τότε αλλά δεν χτύπησε ποτέ γι’ αυτούς.   

     Αν ο Μάης του ’68 μας κληρονόμησε το σύνθημα <<Η Φαντασία στην Εξουσία>>, η σημερινή Δημοτική Αρχή θα χαρακτηριστεί από το σύνθημα << Η Αλαζονεία στην Εξουσία>>. Κάθε καλοπροαίρετος αναγνώστης μπορεί  ενδεχομένως να ισχυριστεί ότι αυτά σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό συνέβαιναν και παλιότερα. Στο δίκαιο αυτής της παρατήρησης , μια και μόνη απάντηση  μπορεί και πρέπει να δοθεί. Η ίδια η τοπική κοινωνία και οι ζωντανές της δυνάμεις επιβάλλεται να αναζητήσουν και να αναδείξουν ένα νέο υπόδειγμα.  

Αν η δυνατότητα ενός εναλλακτικού πολιτικού σχεδίου είναι ένα ζητούμενο , η αναγκαιότητα μιας άλλης πολιτικής συμπεριφοράς καθίσταται επιτακτική.