Η Πλατεία Νυμφών παραδώθηκε σε χρήση και δεν θα περίμενε κανείς τίποτε λιγότερο από τις αναμενόμενες αντιδράσεις. Από τη μία κατάρες στη Δημοτική Αρχή για την "τσιμεντοποίηση" της πλατείας από την άλλη ύμνοι για το "εξαιρετικό αποτέλεσμα" και τη μετατροπή της παρικμασμένης πλατείας σε τοπόσημο.
Υπερβολές προφανώς...
Ούτε τσιμεντώθηκε το συμπαν και η πλατεία παραμένει πρασινη αλλά ούτε και τοπόσημο έγινε. Οι πράσινες επιφάνειες παραμένουν μεγάλες και σχετικά ενιαίες ενώ τα σκληρά δάπεδα είναι μικρότερα σε επιφάνεια συγκριτικά με την αρχική πρόθεση των μελετητών.
Το άγχος από την άλλη να καταστεί σώνει και καλά τοπόσημο αγγίζει τα όρια της υπερβολής. Τοπόσημα είναι ο πύργος του Άιφελ , η γέφυρα του Σαν Φρανσίσκο και η Πιάτσα Ναβόνα στη Ρώμη εξαιτίας του επιβλητικού γλυπτου του Μπερνίνι και όχι επειδη είναι μια τεραστια πλακοστρωμενη αλάνα. Δεν κάνει τοπόσημο την Πλατεία Νυμφών η twitter αισθητική του φωτιζώμενου το βράδυ #vouliagmeni, που εξυπηρετεί πιθανα μόνο την επιθυμία των πελατών του Αστέρα να βγαλουν μια τελευταία φωτογραφία από την Αθηναική Ριβιέρα.
( Σημ. Για να προλάβω εδω τυχόν ερωτήσεις για το αν έχω δει την νέα πλατεία, θα πω πως δεν την έχω δει ακόμη. Καθώς όμως έβρισκα ενδιαφέρον και αισθητικά όμορφο ακόμα και το πρώτο σχέδιο που απορρίφθηκε είμαι βεβαιος πως το αποτέλεσμα της 4ης βελτιωμένης σχεδίασης θα μου αρέσει περισσότερο).
Επειδη όμως καποιες αλήθειες πρέπει να λέγονται και επιπλέον επειδη στα 3Β φαίνεται πως η λήθη τείνει να γίνει τοπικό σπόρ θα θυμήσουμε κάποια γεγονότα που συνέβησαν όχι και τόσο παλιά.
Το πρώτο είναι η παντελής εγκαταλειψη της Πλατείας Νυμφών τα τελευταία χρόνια. Ο καθένας θα εντοπίσει πλήθος αναφορές και καταγγελίες χρηστών της πλατείας σχετικά με την κάκιστη εικόνα που παρουσίαζε για μεγάλα χρονικά διαστήματα και τις επανειλλημένες εκκλήσεις να παρέμβουν οι υπηρεσίες του Δήμου για ενα στοιχειώδη καθαρισμό και συντήρηση. Ας μην βιαστεί κάποιος να αποδώσει αυτές τις επισημάνσεις των κατοίκων σε αντιπολιτευτική διάθεση γιατι με μια γρήγορη αναζήτηση θα βρει αρκετους από τους πιό καλοποροαίρετους και ενεργους δημότες να θίγουν το θέμα. Στην πραγματικότητα μέχρι να πειστεί και ο τελευταίος Βουλιαγμενιώτης πως η πλατεία πρέπει αναπλαστεί στην πλατεία γίνονταν πολύ λιγότερα από τα στοιχειώδη, ειδικά όσο κρατούσαν οι αντιδράσεις για το χαρακτηρα που θα είχε η επικείμενη αναπλασή της. Απροθυμία να γίνουν τα στοιχειώδη καθώς η ανάπλαση ήταν σχεδιασμένη; Πολιτική πίεση ή και πολιτικός εκβιασμός στους διαφωνούντες; Όπως κι αν το αξιολογήσει κανείς αυτή ήταν η κατάσταση.
Το δεύτερο έχει να κάνει με την αναμφισβήτητη αναγκαιότητα της ανάπλασης. Είναι πάντα δύσκολο ειδικά για τους πιο παλιούς κατοιίκους μιας περιοχής να συνειδητοποιήσουν τις αλλαγές που βλέπουν να συμβαίνουν στην πόλη τους. Είναι εξίσου δύσκολο για μια Δημοτική Αρχή ή για έναν μελετητή που σχεδιάζει το χώρο να πετύχει το συνδυασμό της νέας οπτικής για το χώρο με αυτό που ο κάτοικος αισθάνεται οικείο. Ο Γρ. Κωνσταντέλλος έκανε υποχωρήσεις στο θέμα της ανάπλασης της πλατείας και οι μελετητές επίσης. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της πίεσης από τους κατοίκους στα όρια που μπορούσαν να πιέσουν. Το ποσοστό της συμβολής τους στο τελικό αποτέλεσμα όμως είναι τόσο όσο κινητοποιήθηκαν. Προφανώς και αναλογικά επικράτησε ο πυρήνας της λογικής Δήμου-μελετητών. Ας μήν παραβλέπουμε όμως το γεγονός, πως η κυρίαρχη αντίθετη άποψη που σε μεγάλο βαθμό πετυχε να καταστεί κυρίαρχη "καπελώνοντας" τις επιθυμίες και τις ενστάσεις των κατοίκων ήταν ''Το καλύτερο που έχετε να κάνετε κυριε Δήμαρχε είναι να μην κανετε τίποτε'', όπως διατυπώθηκε στην περίφημη πλέον συγκέντρωση στην Aqua Marina. Όταν συμβάλλει καποιος στη συζήτηση με ''ΤΙΠΟΤΑ'' , συνήθως ούτε θα συνεισφέρει αλλά ούτε και θα βρει κάτι θετικό.
Το τρίτο που εντέχνως ξεχνιέται είναι η συζήτηση που υπάρχει χρόνια τώρα για το πως αντιλαμβάνεται κάποιος το χαρακτήρα της Βουλιαγμένης σήμερα. Κάποιος θα βλέπει πάντα ένα παραθεριστικό προάστιο ενώ αλλος θα μιλά για αστικό περιβάλλον που χρειάζεται μια αναλογη πλατεία. Η πραγματικότητα βεβαια είναι κάπου στο ενδιάμεσο. Η Βουλιαγμένη δεν είναι χρόνια τώρα ένας απομακρυσμένος οικισμός από το κέντρο της Αθήνας αλλά ένα μακρινό προάστιο της.
Έχοντας ένα διαχρονικό χαρακτήρα που για αυτόν την αγάπησαν κάτοικοι και επισκέπτες, η εξέλιξη και η ανάπτυξη της θα έπρεπε να σέβεται το χαρακτήρα της.
Όταν συμβαίνει το αντίθετο όπως εν μέρει συνέβη στην περίπτωση της πλατείας , δηλαδή ο χαρακτήρας του χώρου να προσαρμόζεται στην εξέλιξη , το αποτέλεσμα συνήθως είναι μια πόλη χωρίς χαρακτήρα και μνήμες. Μια πόλη- προϊόν...
Το αποτέλεσμα δεν πάει να είναι μια όμορφη πλατεία.
Μια πλατεία που μπορεί σε λίγα χρόνια να την λένε Twitter Square και να ξεχάσουν όλοι πως λεγόταν κάποτε πλατεία Νυμφών. Όμως ας σκεφτούμε πως η Βουλιαγμένη δεν είναι πλέον το ήσυχο προάστιο αλλά εκείνη η γειτονιά πίσω από τον Αστέρα και την Μαρίνα του. Ας σκεφτούμε πως οι άνθρωποι που χρόνια τώρα καθορίζουν τις τύχες της Βουλιαγμένης δεν ενδιαφέρονται πλέον τόσο για την ησυχία τους ούτε θα στήριζαν έναν Δήμαρχο που θα φρόντιζε για αυτό . Ενδιαφέρονται για δουλειές και τις ευκαιρίες που ανοίγει το πρότζεκτ Αθηναϊκή Ριβιέρα και θα στηρίζουν όποιον Δήμαρχο μπορεί να προωθήσει τη δουλειές από τη θέση αυτή.
Αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα στη Βουλιαγμένη και σε αυτό οφείλουν να εστιάσουν όλες οι προσπάθειες να μην περάσει .
0 Σχόλια