Λίμνη Βουλιαγμένης : Να γίνουμε συνένοχοι στο έγκλημα ;


Η Λίμνη της Βουλιαγμένης δεν είναι απλά ένα μαγευτικό μέρος. Δεν είναι μόνο το διαμάντι του στέμματος της περιοχής. 

Είναι ταυτόχρονα και πεδίο εφαρμογής ενός εγκλήματος διαρκείας που το υψηλό εισιτήριο είναι το το μικρότερο κακό . Με αυτή την έννοια δεν  μπορεί να θεωρούμε πως μπορεί να εξαγοραστεί με ένα μειωμένο εισιτήριο για τους δημότες ή ένα επιδοτούμενο από το Δήμο εισιτήριο είναι αρκετό για να παραβλέψουμε μια σειρά διαχρονικών παρανομιών . 

 

Το ιδιοκτησιακό καθεστώς της λίμνης αλλά και της παρακείμενης έκτασης που ανήκει στην Εκκλησία της Ελλάδας μπορεί να αποτελεί την ρίζα του κακού αλλά ταυτόχρονα υπερβαίνει την δυνατότητα των δημοτικών αρχών να το χειριστούν . Θα μπορούσε να είναι μέρος μιας συνολικής διευθέτησης μεταξύ Κράτους και Εκκλησίας για το θέμα της λεγόμενης εκκλησιαστικής περιουσίας. Μπορεί να προσφέρεται για έναν ανέξοδο λαϊκισμό ακόμα και από τοπικούς άρχοντες. Ακόμα και αυτοί όμως γνωρίζουν πως η δυνατότητα του,  σε αυτό όπως και στο πως διαχειρίζεται η εκκλησία αυτά που το ίδιο το Κράτος της αναγνωρίζει ως περιουσία,  είναι μηδενική. 

 

Γιατί στην περίπτωση της Λίμνης Βουλιαγμένης συμφέρει να συζητάμε για την Εκκλησία που κατέχει εκτάσεις με τουρκικά φιρμάνια και, χρησικτησία ή τους εκάστοτε εκμισθωτές που βάζουν ακριβό εισιτήριο εισόδου. Και να ξεχνάμε τα υπόλοιπα . Αυτά που οι Δήμοι μπορούν να ρυθμίζουν , να ελέγχουν και να επιβάλουν όρους και διαχρονικά δεν κάνουν. 

 

Να ξεχάσουμε λοιπόν ότι η Λίμνη αποτελεί περιοχή ιδιαίτερου φυσικού κάλλους και χαίρει απόλυτης προστασίας. Που σημαίνει πως κάποιες δραστηριότητες εκεί  όχι απλά δεν επιτρέπονται αλλά απαγορεύονται ρητά. Ο Δήμος όμως όχι απλά δεν εποπτεύει την μετατροπή του χώρου από τους εκμισθωτές από λουτρική εγκατάσταση σε νεοπλουτίστικης αισθητικής μαγαζί αλλά φανερά στηρίζει τέτοιες χρήσεις με τη συνδρομή του σε εκδηλώσεις . Φτάνοντας μέχρι το σημείο να επιχειρηματολογεί ο νυν Δήμαρχος για το ότι «τα πουλιά συνήθισαν  στη μουσική και τα φώτα των συναυλιών» και άρα δεν πειράζει . 

 

Να ξεχάσουμε ότι οι σημερινές εγκαταστάσεις σχεδόν στο σύνολο τους είναι αυθαίρετες κατασκευές. Μια αυθαιρεσία που ξεκίνησε να επιβάλλεται από την περίοδο Κασιδόκωστα, ο οποίος καταπατώντας την πάγια θέση και τις αποφάσεις του τότε Δήμου Βουλιαγμένης ξεκίνησε να νομιμοποιεί τις αυθαιρεσίες , τις επεκτάσεις των κτιρίων και τα τσιμέντα για να διαμορφώνονται χώροι. Να ξεχάσουμε πως πρώτα ο Πανάς και κατόπιν ο Κωνσταντέλλος χρησιμοποίησαν το νομικό πλαίσιο για τη νομιμοποίηση αυθαιρέτων όχι για την προστασία του περιβάλλοντος αλλά για το όφελος της εταιρείας ου διαχειρίζεται το χώρο. 

 

Έτσι σήμερα, το παλιό μικρό αναψυκτήριο είναι ένα τεράστιο εστιατόριο – κέντρο διασκέδασης και εκδηλώσεων για εκατοντάδες επισκέπτες. Αυτή είναι η συνεισφορά της τοπικής αυτοδιοίκησης για την προστασία της λίμνης και του περιβάλλοντος . 

 

Αυτό είναι το κατά συρροή έγκλημα και οι ένοχοι έχουν ονοματεπώνυμο. Απέναντι βρέθηκαν ελάχιστοι αιρετοί και κάμποσοι δημότες να παλεύουν με επιχειρηματικά θηρία , την εκκλησία που επιχειρεί να μεγιστοποιήσει τα έσοδα της από την εκμετάλλευση του χώρου και το Δήμο που νοιάζεται να εισπράττει ένα ποσοστό από τα έσοδα νομιμοποιώντας ταυτόχρονα κάθε βλαπτική παρέμβαση του ιδιώτη στο χώρο . 

 

Ας το ξανασκεφτούμε λοιπόν … με μια έκπτωση στο εισιτήριο για τους δημότες θα είμασταν ευχαριστημένοι ; Μάλλον ναι . Συνένοχοι της εκκλησίας, της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και του Δήμου στο έγκλημα αλλά τουλάχιστον δεν θα μας λείψει το γκλάμουρ και η νεοπλουτίστικη αισθητική . 

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια