ΠΑΜΕ για τα συνθήματα

 


Έγραψε το ΠΑΜΕ συνθήματα κατά της Χρυσής Αυγής στη Λεωφ. Βουλιαγμένης παραμονές της απόφασης της δίκης . 

Ελάχιστοι σχολίασαν το περιεχόμενο , περισσότεροι στηλίτευσαν το αισθητικό κομμάτι της «ρύπανσης» , κάποιοι άλλοι επαίνεσαν το Δήμο που χρησιμοποίησε αντιγκραφιτι χρώματα στην συγκεκριμένη επιφάνεια. Βρέθηκαν φυσικά και εκείνοι που όπως καλές νοικοκυρές ξεπλένουν τη μπουγάδα,  επιδόθηκαν στην περισπούδαστη ανάλυση ανασύροντας την θεωρία των 2 άκρων  ώστε να τσουβαλιάσουν τους ναζί εγκληματίες με τους κομμουνιστές . 


 Επειδή υπάρχει το σημαντικό γεγονός της απόφασης σε πολύ λίγη ώρα  , επειδή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές πραγματοποιείται μια μεγάλη συγκέντρωση έξω από τα Δικαστήρια , επειδή η όποια απόφαση ακόμα και καταδικαστική δεν θα σκοτώσει το τέρας του φασισμού , θα θυμίσω σε όλους ένα παλιό μου σχόλιο. 


Ας κρίνει μετά ο καθένας . Έτσι κι αλλιώς κάποιοι έχουμε επιλέξει και θα συνεχίσουμε ...

« Δεν θα επανερχόμουν αν δεν τίθονταν  ενα τόσο ενδιαφέρον αλλά ψευδές στον πυρήνα του θέμα όπως αυτό της θεωρίας τον δυο άκρων , που επιχειρεί να εξισώσει το φασισμό με τον κομμουνισμό προς όφελος ενός δηθεν ουδέτερου παρατηρητή , αυτό που έχει ονομαστεί συνταγματικό τόξο. Ας μου επιτρέψετε μερικές παρατηρήσεις: 


1. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι αυτή η τελείως  απατεωνίστικη θεωρία των 2 άκρων πρωτοεμφανίστηκε τη δεκαετία του ’30, την περίοδο της μεγάλης Κρίσης που ακολούθησε το κραχ του ’29. Ακριβώς δηλαδή σε μια περίοδο με τεράστιες ομοιότητες με την σημερινή. Μια περίοδο κρίσης όπου η αναζήτηση εναλλακτικών τίθεται επί τάπητος για την μεγάλη πλειοψηφία που κυρίως πλήττεται. Αλλά τι ταυτίζεται στην πραγματικότητα;;; Από τη μία η αναζήτηση ενός δρόμου υπέρβασης όχι μόνο της κρίσης αλλά και του συστήματος που τις γεννά και από την άλλη η ίδια η επιθετική δύναμη του συστήματος με σκοπό τη διατήρηση του . Συγνώμη αν το μαθαίνετε από μένα αλλά είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που γεννά κρίσεις. Δεν είναι ούτε θεία κατάρα ούτε ατύχημα αλλά οργανικό συστατικό του. 

2. Πώς θεμελιώνεται αυτή η θεωρία ;;; Ταυτίζοντας εκδηλώσεις πολιτικής διαμαρτυρίας,ακόμα και αν παίρνουν δυναμικές μορφές ,  δηλαδή τη μόνη ελπίδα για να μην ισοπεδωθούν τα πάντα ακόμη περισσότερο, με εκδηλώσεις ρατσιστικού μίσους, επιβολής του εθνικισμού ως κυρίαρχης ιδεολογίας, λαϊκισμού για κλέφτες και τίμιους , πολεμικής απέναντι στην Αριστερά. Δεν πρόκειται ούτε για φιλελεύθερο επιχείρημα ούτε για συντηρητικό: πρόκειται για φλερτ του δήθεν μεσαίου χώρου, του δημοκρατικού τόξου  με τον φασισμό. Εκείνοι που κατάφεραν με την αναπαραγωγή της ατζέντας της Χρυσής Αυγής να τη φτάσουν στο 7%, επιμένουν να τη χαϊδεύουν, γιατί κατά βάθος η ανησυχία τους είναι να μη σηκώσει κεφάλι η Αριστερά.

3. Η θεωρία αυτή κάνει όμως και μια άλλη λαθροχειρία .Υπονοεί ότι το κράτος παρακολουθεί τη σύγκρουση των άκρων από τη θέση του ουδέτερου παρατηρητή. Η αστυνομία δηλαδή που βασανίζει αναρχικούς, λειώνει κεφάλια διαδηλωτών, ψηφίζει μαζικά τη Χρυσή Αυγή και επιβάλει  το μέτρο των προληπτικών προσαγωγών μόνο για τις διαδηλώσεις και βεβαίως ποτέ για τα πογκρόμ σε μετανάστες, ξυλοδαρμούς αριστερών , σπασίματα γραφείων και κοινωνικών κέντρων ,δολοφονίες ή απόπειρες δολοφονίας , καλούμαστε να πιστέψουμε ότι τηρεί ίσες αποστάσεις. Γιατί να το πιστέψουμε αυτό; Διότι είναι η μόνη ελπίδα των αστικών κομμάτων. Πού αλλού να εναποθέσουν τις ελπίδες τους; Στην αξιοπιστία τους; Στην οικονομική αποτελεσματικότητα; Στην ηθική υπεροχή τους; Εδώ υπάρχει διπλή στόχευση: από τη μία η ελπίδα τους είναι να μας πείσουν ότι όσο άδικοι, διεφθαρμένοι και ανίκανοι και αν είναι, αυτοί εκπροσωπούν τη γαλήνη μιας αστικής δημοκρατίας. Με τα προβληματάκια της, τις ανισότητες της, τη διαφθορά της, αλλά με ένα πλατύ κέντρο ηρεμίας , γαλήνης και συναίνεσης.  Η δεύτερη στρατηγική (που δυστυχώς κερδίζει έδαφος όσο σκληραίνει η εποχή, και το συναινετικό κέντρο εξατμίζεται) είναι μια διαρκής διολίσθηση του προς την ακροδεξιά, όλο και πιο προκλητικά. Δεν έκανε η Χρύση Αύγη τα πογκρόμ του Ξένιου Δια ούτε τους φράχτες του Εβρου. Δεν χτύπησαν όλες της διαδηλώσεις από το 2010 και μετά , δεν διαπόμπευαν γυναίκες οροθετικές για ψήφους και πόσα άλλα. Όλα αυτά το περίφημο κέντρο, το συνταγματικό τόξο  τα έπραξε ...

4. Όλα αυτά θέλουν να δείξουν  πως η ακροδεξιά ρητορεία , η παρουσία της Χρυσής Αυγής εξυπηρετεί το πολιτικό σύστημα που την εξέθρεψε , την δυνάμωσε , την χρηματοδότησε και την χρησιμοποιεί για τις βρώμικες δουλειές. Ακριβώς γιατί είναι ασφαλέστερο να γίνει πιστευτό από το λαό ότι αρκεί μια αυστηρότητα , μια πυγμή , ένας λοχίας για να φτιάξει το σαθρό πολιτικό οικοδόμημα από το να επιχειρηθεί η υπέρβαση του από τον ίδιο το λαό...»


Υστερόγραφο : ο όψιμος αντιφασισμός ορισμένων δεν θα μας κάνει να ξεχάσουμε ότι στην μετατροπή της Χρυσής Αυγής σε μόδα και την ρητορεία της σε καθημερινότητα συντέλεσαν και αυτοί. Με την ρατσιστική ρητορική τους για τους τσιγγάνους , τον μισανθρωπισμό τους για τους μετανάστες , τους ύμνους σε δημοτικούς συμβούλους που ονειρεύονταν λοχίες να καθαρίσουν τη χώρα ή υμνούσαν μισότρελους οπλισμένους με Καλάσνικοφ που επέδραμαν σε γειτονικές χώρες . Την Μακεδονία μας που πρόδωσαν , τους αλυτρωτικούς χάρτες σε δημόσιους χώρους. 


Γιατί οι «δεν είμαι Χρυσή Αυγή αλλά ...» θα συνεχίσουν να ζουν ανάμεσα μας . 

Δεν ξεχνάμε τίποτε και κανέναν . 

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια