Η κληρονομιά της Μικρασίας της Καρδιάς μας

«Υπάρχει ένας καλός λόγος που κανένας δεν σπουδάζει ιστορία. 

Σου μαθαίνει πάρα πολλά.»

Noam Chomsky

Το φεστιβάλ « Η Μικρά Ασία της καρδιάς μας» που ολοκληρώθηκε χτες , είχε φέτος ένα ιδιαίτερο φορτίο. Δεν είναι μόνο ότι  μετά από έξι χρόνια διοργάνωσης από το δήμο Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης είναι θεσμός για την πόλη. Ούτε γιατί όπως συμβαίνει κάθε φορά , πέρα από μνήμες αποτελεί και μια ωραιοποίηση της ιστορίας της εγκατάστασης των Μικρασιατών προσφύγων και της συμβολής τους στην ανάπτυξη της πόλης. Είναι κυρίως γιατί φέτος ο καθένας μπορεί να καταλάβει τα αποτελέσματα αυτής της ανάπτυξης στην πόλη, την κληρονομιά που άφησε πίσω.

Αναφερόμαστε βέβαια στην υπόθεση της πώλησης της έκτασης Κόνιαρη στη συνοικία της Νέας Καλύμνου. Ένα πρότζεκτ με εμπλεκόμενους το Μουσείο Μπενάκη που πούλησε την έκταση, τους ξένους επενδυτές που σχεδιάζουν να οικοδομήσουν μια νέα γειτονιά πολυτελών κατοικιών και το Δήμο που στο +5’ εκκίνησε διαδικασία απαλλοτρίωσης και αλλαγής των όρων δόμησης . 

Είναι ένα θέμα ότι η  διαδικασία της πώλησης ήταν σε γνώση της δημοτικής αρχής  πολύ πριν ολοκληρωθεί η πώληση. Δεν μπόρεσε να την αποτρέψει – πως θα μπορούσε άλλωστε ; - αλλά ούτε και παρουσίασε στο Δημοτικό Συμβούλιο μια ξεκάθαρη εικόνα του τι ακριβώς συμβαίνει και εκκινεί σχεδιασμούς απαλλοτρίωσης για τη δημιουργία κοινωφελών χρήσεων. Για μια ακόμα φορά η δημοτική αρχή λειτουργεί εν κρυπτώ και χειρίζεται τις υποθέσεις  που άπτονται του δημόσιου συμφέροντος, ειδικά αυτές που έχουν και οικονομικό αντικείμενο ,  σε έναν στενό κύκλο γύρω από το Δήμαρχο . Σε  αυτό ο Δήμαρχος είναι υπόλογος …

Το σημαντικό πάντως είναι πως δημιουργείται ένα αμιγώς οικιστικό σύνολο σε μια περιοχή που στερείται κοινόχρηστων και κοινωφελών χωρών και αυτό δεν συμβαίνει επειδή είναι θέλημα Θεού. Συμβαίνει γιατί είναι έργο ανθρώπων , των Μικρασιατών προσφύγων. Έργο του ΣΑΑΚ και της απληστίας των μελών του που μεθόδευσαν για ίδιο όφελος τις πωλήσεις κοινόχρηστων εκτάσεων της Βούλας που δεν τους ανήκαν . Αυτοί έστησαν την επιχείρηση του τεμαχισμού και της πώλησης κάθε πλαγιάς του Υμηττού σε συνεταιρισμούς -  επιχειρήσεις «οικόπεδα με δόσεις», έτσι κατέληξαν οι εκτάσεις αυτές στο Ίδρυμα Μπενάκη . 

Είθισται κάθε χρόνο ο Δήμαρχος να βραβεύει το ΣΑΑΚ για την προσφορά του στην οικοπεδοποίηση ανάπτυξη της Βούλας . Φέτος μπορεί να τους ευχαριστήσει κιόλας , καθώς  για να αποκτήσει η συνοικία της Εξοχής σχολείο ή γήπεδα και πάρκα χρειάζονται δύο ετήσιοι προϋπολογισμοι του Δήμου. Γι’ αυτό ο ΣΑΑΚ είναι αποκλειστικά υπαίτιος …

Έχει πει παλιότερα ο Δήμαρχος για την άλλη αμαρτωλή ιστορία  με τα 124 στρέμματα στα Δικηγορικά πως πέρα από το επιτευχθέν , να χαρακτηριστούν ως ενιαία δασική έκταση, στόχος πρέπει να είναι να αποτελέσουν και δημόσια έκταση από ιδιωτικό δάσος που είναι σήμερα . Καθώς όπως πολύ σωστά είπε, ο Συνεταιρισμός Καστελοριζίων που είναι ιδιοκτήτης της έκτασης ως ενιαία, έχει πάψει προ πολλού να έχει λόγο ύπαρξης που να συνάδει με τους σκοπούς της ίδρυσης του.

Ας ελπίσουμε  μόλις λυθεί  αυτό να ασχοληθεί με τον ίδιο ζήλο και με το ΣΑΑΚ και τις τελευταίες εκτάσεις που κατέχει καθώς και αυτός ως συνεταιρισμός δεν έχει επίσης λόγο ύπαρξης που να συνάδει με τους σκοπούς της ίδρυσης του. Ίσως τότε και το Μικρασιατικό φεστιβάλ να μπορεί να είναι μια πραγματική γιορτή μνήμης και όχι γιορτή εξωραϊσμού της ιστορίας που τελικά καταλήγει στην ιστορική λήθη.