Αφού αποφάσισαν να καταστήσουν την καλλιτεχνική δημιουργία , το μεράκι και τον δημιουργικό πειραματισμό αντικείμενο διαγωνισμού ας το κάνουν μέχρι τέλους. ‘Ένα Talent show ονειρεύονται οι άνθρωποι, με κριτές καταξιωμένους. Άγνωστους μεν ακόμα αλλά δεν μπορεί , κάποιος καταξιωμένος θα βρεθεί να κρίνει αν ο πιτσιρικάς που διαθέτει τον ελεύθερο χρόνο του για να φτιάξει ένα μουσικό κομμάτι στον υπολογιστή του αξίζει να πάρει διάκριση. Ή αν η κοπελιά που ξενυχτά στις πρόβες στην τοπική θεατρική ομάδα μπορεί να κάνει καριέρα ηθοποιού. Τουλάχιστον στα έπαθλα μην φανούν τσιγκούνηδες. Ας δώσουν μια υποτροφία στο χορό , ας νοικιάσουν ένα θέατρο , ας δώσουν ένα συμβόλαιο στους τραγουδιστές. Λες και για τα παιδιά αυτό είναι το ζητούμενο…
Μέχρι τώρα , παρά τα όποια θετικά δείγματα , το κυρίαρχο μοντέλο πολιτιστικής πολιτικής στο Δήμο και στον ΟΑΠΠΑ ήταν μια αντίληψη δημοσίων σχέσεων και διαμεσολάβησης με τους μάνατζερ , προώθηση του μοντέλου του επιδοτούμενου καλλιτέχνη. Η λογική της αξιοποίησης του πολιτισμού ως επικοινωνιακό εργαλείο και η μεταφορά μιας νεοπλουτίστικης αντίληψης πολιτισμού ήταν πανταχού παρούσα. Πλέον γίνεται και ένα βήμα παραπέρα. Ο ΟΑΠΠΑ ως Α&R Manager στήνει οντισιόν , μαζεύει βιογραφικά και demo, τα αξιολογεί -ποιος μωρέ;;;- και οργανώνει ένα σόου που δεν έχει ούτε σχέση με την ανάδειξη της δημιουργικότητας παρά μόνο με το διαγωνισμό.
Η καθημερινή τριβή των νέων με την τέχνη που επιδιώκεται όχι να δειχθεί στην τοπική κοινωνία αλλά να μπει σε διαδικασία αξιολόγησης με όρους τηλεόρασης. Αυτό κατά την κοινή λογική θα οδηγήσει τελικά να μην δει κανείς τι προσεγγίζουν οι νέοι στην τέχνη αλλά να παρακολουθήσουν όλοι δουλειές που θα έχουν περισσότερο εμπορικά κριτήρια ακριβώς γιατί εκεί οδηγεί η λογική του διαγωνισμού. Από μια άποψη ταιριαστό με τη σκυλάδικη λογική του πρώτο τραπέζι πίστα, την αισθητική μαρκίζας και της ξανθιάς ανταύγειας που τείνει να καταστεί κυρίαρχη. Όχι όμως με την νεανική δημιουργία...
Αξίζει όμως μια απάντηση σε όσους υπερθεμάτισαν υπέρ της απόφασης του ΟΑΠΠΑ να κάνει Eurovision το Φεστιβάλ. Είναι πιο τίμιο να επικαλούνται την ανάγκη εμπορικότητας ή τα λαμπερά ονόματα που τυχόν εμφανιστούν να παραστήσουν τους κριτές δεκαεξάχρονων. Την αίγλη και την προβολή που θα έχει ο Δήμος εκείνο το τριήμερο. Ας αφήσουν όμως τα παραμύθια περί αριστείας και του ανταγωνισμού που είναι πανταχού παρών στη ζωή. Τα παιδιά και οι λίγο μεγαλύτεροι που επέλεξαν να ακολουθήσουν το δρόμο της τέχνης γιατί έτσι τους αρέσει , μην περιμένοντας συμβόλαια, πρωτοσέλιδα και συνεντεύξεις έχουν δώσει ήδη εξετάσεις και κρίθηκαν άριστοι. Δεν περιμένουν ούτε από τον κάθε επαΐοντα του facebook ούτε τον κριτή-αστέρα που με την ίδια ευκολία θα πάει αύριο στα Παρατράγουδα να τους το βεβαιώσει.
0 Σχόλια