Καθώς ο Δήμαρχος Γρ. Κωνσταντέλλος επιχειρεί να αναδείξει ως συγκριτικό του πλεονέκτημα τα έργα στο Δήμο και το πλούσιο Τεχνικό Πρόγραμμα , ας αποδεχτούμε την πρόκληση για να μιλήσουμε για τα πραγματικά ζητήματα που αφορούν στα έργα .
Όχι όμως στο πεδίο της λεζάντας των πήχεων τίτλων και της ιλουστρασιόν φωτογραφίας των προεκλογικών φυλλαδίων.
Δεδομένο είναι πως κάθε διοίκηση προγραμματίζει και εκτελεί έργα στη διάρκεια της θητείας της. Αν κάτι λοιπόν μπαίνει σε σύγκριση, είναι η σημαντικότητα των έργων που έχει να επιδείξει η εκάστοτε διοίκηση του Δήμου , το κόστος τους , η ποιότητα τους , οι προτεραιότητες που τίθενται , ποιοι και όσοι ωφελούνται, ο αντίκτυπος που έχουν τα έργα στην περιοχή. Δεδομένο επίσης πως η διοίκηση Κωνσταντέλλου κινήθηκε στην κατεύθυνση να προχωρήσουν έργα και πέτυχε κιόλας να ξεκλειδώσει και χρονίζοντα θέματα ή να εντάξει στο Τεχνικό Πρόγραμμα της έργα μεγάλης κλίμακας.
Από εκεί όμως έως και το τι εκτελείται και πως, υπάρχουν αρκετές πτυχές κρυμμένες πίσω από τους ψυχρούς πίνακες των αριθμών και τους πολυδιαφημισμένους απολογισμούς.
Το πρώτο είναι πως το 92% του Τεχνικού Προγράμματος για το τρέχον έτος είναι έργα που χρηματοδοτεί η Περιφέρεια Αττικής. Τα 40 από τα 43 εκατομμύρια ευρώ δεν τα βάζει ο Δήμος. Σημαντικό επίσης είναι πώς από αυτό το μεγάλο ποσό που πέτυχε ο Δήμος να διεκδικήσει αφορά σε 13 έργα με μόλις 2 εξ ατών να απορροφούν τα 3 / 4 του συνολικού ποσού. Μιλάμε βέβαια για το ρέμα του Κόρμπι και τα αντιπλημμυρικά έργα στον αστικό ιστό. Όλα αυτά ενώ ο Δήμος παρουσιάζεται οικονομικά εύρωστος με διαθέσιμα κεφάλαια άνω των 11 εκ. Ευρώ. Κι όμως, κλάσμα μόνο της χρηματοδότησης καλύπτεται από ίδια κεφάλαια ενώ ακόμα και για μικρά , απαραίτητα όμως έργα που κάνουν διαφορά στη ζωή μέσα στην πόλη, αναζητούνται χρηματοδοτήσεις ή εσχάτως και δωρεές.
Μια άλλη σημαντική πτυχή αφορά το τι πραγματικά κατασκευάζεται. Κάτι που δεν αποτυπώνεται στο Τεχνικό Πρόγραμμα. Αν πάρει κανείς τους πίνακες κάθε έτους μπορεί να κάνει κάποιες ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις. Όπως για παράδειγμα ότι μεγάλος αριθμός έργων είναι «γέμισμα» . Μελέτες και έργα μικρού ή μεσαίου κόστους, σημαντικά όμως, που παρουσιάζονται κάθε χρόνο ως συνεχιζόμενα. Μόνιμα στα χαρτιά , μόνιμα χωρίς απάντηση γιατί δεν ξεκινούν και χωρίς ποτέ κανείς να αιτιολογεί τις αιτίες καθυστέρησης. Αν οι πίνακες γεμάτοι με έργα περισσεύουν και διαφημίζονται , λείπουν οι πραγματικοί απολογισμοί, η λογοδοσία κάθε τέλος του χρόνου για την πρόοδο των έργων , τα ποσά που δαπανήθηκαν , τον προβλεπόμενο χρόνο περάτωσης. Αυτά όμως δεν θα ειπωθούν ποτέ. Γιατί τότε το αφήγημα του «65% των έργων γίνεται στη Βάρη» και «εκατοντάδες έργα στην περιοχή» γίνεται πιο χλωμό. Είναι η λογική που θέλει το Τεχνικό Πρόγραμμα να αξιοποιείται ως επικοινωνιακό εργαλείο…
Αλλά και σε ότι πραγματικά εκτελείται υπάρχουν κάμποσα ενδιαφέροντα στοιχεία. Παρατηρούμε πως στο Τεχνικό Πρόγραμμα υπάρχουν μια σειρά έργα και μελέτες που έχουν ομοειδές αντικείμενο και θα μπορούσαν να αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο με κοινή μελετητική ή κατασκευαστική αντίληψη. Όμως αυτά τεμαχίζονται ακριβώς για να μπορούν να δίνονται με απευθείας ανάθεση. Δεν είναι μόνο το συχνά αδιαφανές της διαδικασίας που εύλογα δημιουργεί υπόνοιες – ακόμα κι αν δεν συμβαίνει-για εύνοια των φιλικών προς τη Δημοτική Αρχή μελετητών και εργολάβων. Είναι και το ζήτημα του κόστους. Ενώ σε ένα έργο που δημοπρατείται με τη διαγωνιστική διαδικασία επιτυγχάνονται εκπτώσεις συχνά υψηλές, τα έργα με απευθείας ανάθεση και με την ίδια τιμολόγηση , δίνονται σχεδόν στο όριο του αρχικού ποσού. Χωρίς ή με ελάχιστη έκπτωση. Ο δημότης λοιπόν τέτοια έργα τα πληρώνει ακριβότερα.
Επιπλέον φαίνεται ότι ακόμα και σε απλά έργα τυπικών συντηρήσεων και επισκευών επιλέγεται σχεδόν πάντοτε η ανάθεση τους και όχι η ενεργοποίηση των συνεργείων της τεχνικής υπηρεσίας του Δήμου. Ακόμη κι αν δεχτούμε πως το προσωπικό της δεν επαρκεί , είναι αδικαιολόγητος ο σχεδόν πλήρης παροπλισμός και η απαξίωση του προς όφελος των ιδιωτών –εργολάβων.
Τα παραπάνω αποτυπώνουν την καρδιά του ζητήματος των τεχνικών έργων. Χωρίς διάθεση μηδενισμού στο τι έχει γίνει έως σήμερα, δεν μπορούμε να μην σχολιάσουμε τη φιλοσοφία που διαπερνά το Τεχνικό Πρόγραμμα. Η συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής, το Οικονομικό Παρατηρητήριο των ΟΤΑ συμβάλει ώστε τα έργα που επιλέγονται και χρηματοδοτούνται να είναι σε συγκεκριμένη κατεύθυνση. Αυτό σημαίνει πως δεν καλύπτουν πάντοτε υπαρκτές κοινωνικές ανάγκες, αλλά πρωτίστως καλύπτουν και ενισχύουν τις ανάγκες των μεγάλων και μικρών εργολάβων. Σημαίνει επίσης πως οι εργαζόμενοι του Δήμου στον τομέα των έργων πάντα θα λιγοστεύουν , ποτέ δεν θα επαρκούν και τα πάντα θα δίνονται στον ιδιωτικό τομέα. Έργα να γίνονται ,αρκεί να βρίσκεται χρηματοδότηση, αρκεί να εξυπηρετείται η επικοινωνιακή εικόνα ενός δημάρχου που «κάνει έργα», αρκεί να συντηρούνται οι δημόσιες σχέσεις με την Περιφέρεια.
Στον αντίποδα αυτή της λογικής , υπάρχει η διεκδίκηση ενός Τεχνικού Προγράμματος με τους δημότες, για τους δημότες.
Ένα Τεχνικό Πρόγραμμα με έργα που λύνουν τα πραγματικά προβλήματα των γειτονιών του δήμου.
Που να καλύπτει πραγματικές και πάγιες ανάγκες των γειτονιών και όχι μόνο του κέντρου , της «Πλατείας της Βούλας», των τοπικών μικροσυμφερόντων.
Που να προκύπτει από ουσιαστική και όχι επικοινωνιακού χαρακτήρα διαβούλευση με τους κατοίκους.
Απαιτεί όμως λογική διεκδίκησης και όχι διαχείρισης. Λογική διεκδίκησης δεν υπάρχει από τη Δημοτική Αρχή που υπερηφανεύεται ότι ο Δήμος απλά διαχειρίζεται. Απέναντι σε αυτή την λογική μόνο η ενεργοποίηση των πολιτών και οι διεκδικήσεις τους μπορούν δρομολογήσουν , οικονομικά , ποιοτικά και ουσιαστικά ωφέλιμα έργα για την περιοχή.
.
0 Σχόλια