<<Μερικοί λένε ότι το ποδόσφαιρο είναι θέμα ζωής και θανάτου.
Σας διαβεβαιώνω ότι είναι ακόμα πιο σημαντικό>>.
Μπιλ Σανκλι-προπονητής της Λιβερπουλ
Το ποδόσφαιρο είναι γεμάτο από όμορφες ποδοσφαιρικές ιστορίες. Ιστορίες ασυλληπτων σε εκτέλεση γκολ, ιστορίες παικτών που σφράγισαν με την απόδοσή τους ένα παιχνίδι. Κυρίως όμως ιστορίες ομάδων που πέτυχαν ή έφτασαν κοντά σε άθλους κόντρα σε μεγαλύτερους αντιπάλους.
Μια τέτοια ιστορία έγραψε χτες ο Άρης Βουλας. Η 25η Απριλίου του 2019 θα είναι πια μια ημερομηνία-ορόσημο στην ιστορία του Άρη, με τη συμμετοχή του για πρώτη φορά, στον Τελικό Κυπέλλου της ΕΠΣΑΝΑ απέναντι στον Αχαρναϊκό. Μπορεί η απώλεια του τιτλου με 5-4 στη διαδικασία των πέναλτυ να αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση μετα την ισοπαλία με 1-1 στην κανονική διάρκεια και την παράταση. Δεν έχει όμως τόση σημασία.
Σπουδαιότερο είναι για την ομάδα της Βουλας πως βρέθηκε να καταγράφεται από χτες στην Ιστορία του Ελληνικού Ερασιτεχνικού Ποδοσφαίρου. Ας μην υποτιμούμε το γεγονός ότι βρέθηκε στον τελικό αντίπαλος του Αχαρναϊκού, ενός σωματείου που όχι μόνο αγωνίζεται σε μεγαλύτερη κατηγορία αλλά κουβαλά και μια μεγαλύτερη ιστορία με σημαντικές διακρίσεις και συμμετοχές σε μεγαλες κατηγορίες. Αυτό και μόνο, κάνει την επιτυχία του Άρη Βούλας ακόμα πιό σημαντική.
Μια ομάδα σαν τον Άρη των 67 πλέον ετών, της παρουσίας του στις μικρές Αθηναϊκές Κατηγορίες, τις ανόδους που όλοι τον θυμούνατι και τους υποβιβασμους που όλοι τον ξεχνούν. Το εώς πριν κάποια χρόνια ξερό γηπεδο της Βουλας που αγωνίζεται , τις φτωχες εγκαταστάσεις που σουλουπώνονται καθε φορά που πλησιάζουν εκλογες. Οι λιγοστοί φιλαθλοι που πιστά ακολουθούν την ομάδα ανεξαρτητα από αν πηγαίνει καλά, τα εκατονταδες παιδιά που μαθαίνουν ποδόσφαιρο αλλά όχι μόνο. Οι άνθρωποι που διαθετουν το χρόνο τους και το υστέρημα τους για την ομάδα...
Αυτά και αλλά τόσα είναι ο Άρης Βουλας και από χτες κάτι παραπάνω...
Το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο η λάμψη της τηλεόρασης, οι ακριβοπληρωμένοι παικτες των μυθικών συμβολαίων , τα γηπεδα των χιλιάδων θεσεων.Το ποδόσφαιρο είναι κυρίως οι χιλιάδες ερασιτέχνες, οι εργαζόμενοι που ξεκλεβουν λίγη ώρα για να προπονηθούν, τα παιδιά που ξεκλέβουν λίγο χρόνο από το σχολείο και τα φροντηστήρια για να μάθουν μπάλα. Χωρίς να περιμένουν στην τεράστια πλειοψηφία τους να έρθει ο μανατζερ να τους πάει σε μεγαλη ομάδα. Περιμένουν μόνο τη χαρά της νικής τα Σαββατοκύριακα , την αγωνία να πάει καλά η ομάδα , τους γείτονες και φίλους από τη γειτονιά που θα έρθουν να τους δουν.
Κάπως έτσι γράφονται οι μικρές ποδοσφαιρικές ιστορίες. Ιστορίες που λές ζωγραφισμένες στα ποδοσφαιρικά κόμικς από το Μπλέκ και το Αγόρι των παλιών δεκαετιών, μας θυμίζουν γιατί το ποδόσφαιρο είναι ο Βασιλιάς των Σπορ. Υπάρχει πλέον μια δικιά μας Ιστορία, η Ιστορία του Άρη Βουλας στον τελικό , που θα έχουν όλοι όσοι βρέθηκαν εχτες στο γήπεδο να διηγούνται.
Μέχρι την επόμενη φορά....
0 Σχόλια