Οι Δημότες Μπορούν όταν ο Δήμος...Ασθμαίνει

     Η περιοχή από το Ασκληπιείο μέχρι και την Πρίγκιπος Πέτρου στην Κάτω Βούλα είναι απεριποίητη. Σε πολλά σημεία δε, η κατάσταση των κοινόχρηστων χώρων είναι απαράδεκτη. Η διαπίστωση δεν είναι μόνο δική μου αλλά  και παρατήρηση πολλών  κατοίκων της περιοχής.

      Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το πεζοδρόμιο της μάντρας του νοσοκομείου επί της Ασκληπιού που θυμίζει ζούγκλα στην καλύτερη περίπτωση και σκουπιδότοπο στη χειρότερη. Τα ίδια και στην περιοχή της παλιάς εισόδου του Ασκληπιείου με τη ρημαγμένη πλατεία Γεωργακοπούλου. Ή ακόμα η νησίδα στη Δωδεκανήσου και Αλαμάνας , η πλατεία 28^ης Οκτωβρίου με την καινούργια πιστοποιημένη παιδική χαρά και το τραπέζι πίνγκ πόνγκ ανάμεσα στα παρατημένα κλαριά , σκουπίδια και ξεχειλισμένους κάδους απορριμμάτων. Ίδια θλιβερή εικόνα και στο μικρό πάρκο με την υπό κατάργηση πλέον παιδική χαρά στο τρίγωνο των οδών Σολωμού-Αλαμάνας-Λάμπρου Κατσώνη.

Καθένας ανάλογα με την οπτική του μπορεί να δείξει τους υπαίτιους. Κάποιοι μπορεί να το αποδώσουν στην κακή οργάνωση και προγραμματισμό των αρμόδιων υπηρεσιών του Δήμου. Ή και στην ανεπάρκεια και ανικανότητα των υπεύθυνων αντιδημάρχων να συντονίσουν σωστά τον τομέα ευθύνης τους και να παρακολουθήσουν τις εργασίες. Άλλοι μπορεί να επικαλεστούν την αντικειμενική πλέον αδυναμία των Δήμων άρα και του Δήμου Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης να διαθέσει επαρκείς πόρους  στο καθεστώς ασφυξίας που επιβάλει η γενικότερη οικονομική κατάσταση. Υπάρχουν και αυτοί βέβαια που βλέπουν σε όλα μόνο τη θετική εικόνα που χαλάει από την ασυνειδησία κάποιων ελάχιστων συμπολιτών μας. Προσωπικά πιστεύω πως όλα τα παραπάνω έχουν μερίδιο στην αρνητική εικόνα που αντικρίζουμε.

Το θέμα όμως είναι πως μπορεί να αλλάξει η εικόνα αυτή προς το καλύτερο. Πως μπορούμε να παρέμβουμε ουσιαστικά. Όχι απλά με μουρμούρες και διαμαρτυρίες. Ούτε ευελπιστώντας στη δημοσιοποίηση περιστατικών στα κοινωνικά δίκτυα μπας και λυθεί ένα μεμονωμένο θέμα.

Απάντηση δίνουν κάποιοι συμπολίτες που υιοθέτησαν ένα κομμάτι στο πεζοδρόμιο της Ασκληπιού και φύτεψαν , ποτίζουν , σκαλίζουν με ότι μέσα διαθέτουν. Αν όλοι όσοι έχουν κατοικίες επί της Ασκληπιού έκαναν το ίδιο δεν θα αντίκριζε κανείς το σημερινό απαράδεκτο θέαμα. Οι ίδιοι άνθρωποι εκτός του ότι θα φρόντιζαν το χώρο που ζουν θα αποτελούσαν ένα πραγματικό μοχλό πίεσης στους υπεύθυνους να οργανωθούν και να φροντίσουν ουσιαστικά και σε μόνιμη βάση τους δημόσιους χώρους.

Το ίδιο θα μπορούσε να γίνει και για τα πάρκα, νησίδες και παιδικές χαρές. Τόσο οι περίοικοι όσο (κυρίως)  οι τοπικοί σύλλογοι θα μπορούσαν να είναι πραγματικοί φύλακες των δημόσιων χώρων. Ειδικά οι σύλλογοι που εξαντλούν την δράση τους σε εκδρομές και συνεστιάσεις θα μπορούσαν να προσφέρουν πιο ουσιαστικά. Να δαπανούν λίγο χρόνο, να οργανώνουν δράσεις φροντίδας και καθαρισμού , να καταγράφουν ελλείψεις και ατέλειες και συντονισμένα να πιέζουν τα Τοπικά Συμβούλια και το Δήμο για λύσεις.

Εύλογα κάποιος θα ισχυριστεί: << Μα θα κάνει ο πολίτης τη δουλειά του Δήμου; Δεν είναι αρκετά τα δημοτικά τέλη που πληρώνουμε για να ζούμε σε ένα καλύτερο περιβάλλον;>>

Προφανώς δεν θα επιφορτιστεί ο πολίτης τις δουλείες του Δήμου. Η συμμετοχή των πολιτών όμως είναι αυτή που θα θέσει τις υπηρεσίες προ των ευθυνών τους και θα τις ωθήσει να βρουν αποτελεσματικότερους τρόπους δουλειάς. Η συλλογική δράση 10 , 100 ανθρώπων ή μιας ολόκληρης γειτονιάς είναι αποτελεσματικότερη από τη φωνή ενός που διαμαρτύρεται και εύκολα τίθεται στο στόχαστρο ως αντίπαλος , αντιπολιτευόμενος , εμπαθής ή απλά γκρινιάρης.

Βλέπουμε κάθε φορά σε εκλογές συνδυασμούς με ονόματα με λέξεις που παραπέμπουν σε θετική στάση. <<ΠΟΛΗ για να ΖΕΙΣ>>, <<Ενωμένοι Πολίτες>>, <<Βούληση>> κλπ. Όλα αυτά όμως δεν είναι παρά κούφια λόγια όταν λείπει η αυτοοργάνωση, η συλλογική κίνηση και η ενεργή συμμετοχή των δημοτών.